ගසාගෙන යන විට,
නුඹයි මට දිරි දුන්නෙ
රළ සමඟ පීනන්න..
මහ කුණාටුව මැද
බිඳී මිය යන විට,
නුඹයි ඔවදන් දුන්නෙ
හිතට සවියක් ගන්න..
රළු බොරළු පොළවක
දෙපා පැකිළුණ විට,
නුඹ තමයි අත දුන්නෙ
ආයෙමත් නැගිටින්න..
මිතුරු සුවඳක වෙළී
පෙර සසරෙ පුරුද්දට
නුඹ අදත් ළඟ ඉන්නෙ,
එපා තව දුර යන්න..
No comments:
Post a Comment